Reviews: SODP063
< Обратно к релизу / Back to page
Harvest are a band from Panama that plays a progressive mixture of death, groove and thrash metal and this is a review of their 2016 ep "Omnivourous" which was released by Symbol Of Domination Productions.
A very avant garde sounding intro starts off the ep along with some whispered vocals a few seconds later and after the intro the music starts going into more of a heavier musical direction and all of the musical instruments also sound powerful while t he riffs bring in elements of groove and melody.
Vocals are in the more aggressive vein of thrash and when the music speeds up it brings in the heaviness along with some blast beats and the vocals also utilize growls and screams at times while the songs also bring in a great mixture of slow, mid paced and fast parts and clean playing can also be heard in certain sections of the recording, when guitar solos and leads are utilized they bring in even more of a groove metal style and one track brings in clean singing and progressive elements are also utilized more as the ep progresses.
Harvest plays a musical style that takes death, groove and thrash metal and mixes it with some progressive elements to create a style of t heir own, the production sounds very professional while the lyrics cover chaos, humanity, paranormal and dark visual arts themes.
In my opinion Harvest are a very great sounding progressive mixture of death, groove and thrash metal and if you are a fan of those musical genres, you should check out this band. RECOMMENDED TRACKS INCLUDE "Lavinia" and "Hellraiser".
http://extrememetalzine.blogspot.ru/2016/07/harvestomnivoroussymbol-of-domination.html
Online magazine review: http://www.realgonerocks.com/2016/07/harvest-omnivorous/
Formed in late 2012, Panamanian death metallers Harvest have completely taken several years to produce their sound and have taken on their rather intense and aggressive styling through rabid live appearances which have brought them to their current state. Finally able to generate enough material for their first release, their debut EP was originally released May 31, 2016 in a co-release between Evil Records and Symbol of Damnation Productions.
Bringing their sound to the forefront, the bands’ main strength here is the ability to generate a high degree of churning death and thrash metal with plenty of churning groove elements. Though the main formation is built around the death/thrash mixture here where it’s heavily focused on the deep, churning riffing and fiery energetic patterns that add a great deal of energy into the patterns to make for a mostly fun and engaging up-tempo burst of aggression which manages to keep this one going along at a pretty rapid pace for the most part. When that gets added to the groove-centered rhythms added alongside these engaging and generally straightforward patterns the result is a fast and violent affair with the deep, churning crunch offered by the riffing turning into a prominent attack here with the album shifting from the galloping thrash to a stuttering groove charge alternatively within the tracks. On the whole this is quite fun and really gets a lot out of the music here, though it’s still not all that well-developed here with some awkward and clunky transitions into these different sections within the album standing out and causing it to result in some sluggish tempos here within the tracks rather than simply generating a more coherent feel with album feeling a little too scattershot because of the different transitions. While this is still a debut release and can be overlooked quite easily, there’s still this aspect that needs to be brought up.
Not necessarily the most advanced or competent at generating this desired kind of mixture that others are far more capable of accomplishing, there’s still some fine work done here that overcomes those flaws somewhat, which should still be taken into account of being their first work, that this is a band to watch for fans of death/thrash or big on violent, aggressive modern metal.
http://www.metal-archives.com/reviews/Harvest/Omnivorous/585125/
Fondé en 2012 et résidant au Panamá, HARVEST débute sa discographie avec un EP dénommé « Omnivorous » à la pochette gore. Le bref et évocateur « Intro (Wicked Beauty) », ambiant au demeurant, précède l’arrivée d’un thrash old school. Tout au long de l’écoute, on remarquera que le quintet ne privilégie pas systématiquement les tempos effrénés. Certaines compositions s’avèrent complexes en particulier « Hellraiser » qui comportent vers la fin des touches aériennes. On mentionnera également l’éponyme « Omnivorous », faussement volcanique, qui mettra en scène un peu de chant clair lors de son accalmie. Prenant son temps pour démarrer, « Medusoide » augmente le tempo lors de sa phase centrale. Ensuite, le quintet incorpore des teintes death comme en plein cœur du sombre « Lavinia ». Concernant « Letchworth Hell », il renferme quelques accélérations. Le court « King Of Nothing » apparaît comme plus direct. Indéniablement, les amateurs du genre apprécieront le travail de HARVEST en attendant la suite avec un album.
http://odymetal.blogspot.ru/2016/11/harvest-omnivorous.html
Nel nostro girovagare tra le scene metalliche mondiali giungiamo a Panama e, nella capitale, incontriamo i deathsters Harvest.
Omnivorous è un ep di sei brani più intro, che segue la tradizione estrema aggiungendo tonnellate di groove ed un’urgenza hardcore, specialmente nel growl ed in qualche riff.
La principale influenza del gruppo centroamericano sono i primi Sepultura, ma la band si muove con sufficente disinvoltura tra varie correnti senza perdere un grammo nell’impatto pesantissimo che le chitarre sature di groove imprimono al sound.
Un sound che implode, mai troppo veloce ma sofferto e cadenzato , una rabbia che si muove tra le sonorità estreme del death metal classico e la travolgente monolicità dei suoni estremi moderni, colpendo al volto con forza micidiale.
Non varia di molto l’atmosfera delle tracce, tutte pesantissime mentre scorrono nel vostro lettore una più roboante dell’altra con Hellraiser e la title track (la prima dal mood apocalittico, la seconda più varia e sostenuta dagli interventi di una clean vocal) che risultano quelle più interessanti dell’intera raccolta.
Non male come inizio, il gruppo sa tenere alta la tensione e la rabbia sprigionata avvolge Omnivorous in un’aura di drammaticità congeniata a dovere per descrivere il caos che ci circonda in questo nuovo millennio.
Il gruppo riesce a coinvolgere per mezzo di una carica esplosiva dal buon impatto, anche se si può certamente migliorare, visto le buone potenzialità ed i piccoli difetti riscontrabili di norma in un’opera prima.
La band per il futuro potrebbe riservare qualche sorpresa, magari con una sterzata decisa verso sonorità moderne che potrebbe essere opportuna, vista la buona riuscita dei brani che più si avvicinano al sound proposto dalle groove metal band odierne.
http://www.iyezine.com/harvest-omnivorous
Aber was die, aus Panama (!) stammende Band HARVEST hier auf “Omnivorous” in knapp 28 Minuten abliefert, lässt meinen Mund auch nach einer Woche und unzähligen Hördurchgängen dieser CD offen stehen. Selten habe ich sieben derartig fesselnde, treibende und den Hörer dermaßen in seine Einzelteile zerlegende Riffgewitter vernommen, die von einem absolut präzisen, den Songs unheimlich pushenden Powerdrumming ünterstützt werden. Vom Gas gehen die Mannen um Shouter ERNESTO B. GÓMEZ PÉREZ während dieses Thrash-Infernos kein einziges Mal. Es kommt keine Sekunde Langeweile oder Eintönigkeit auf, da HARVEST über einem eimerweise schädelspaltende Killerriffs ausschütten, die keinen Nacken ruhig und kein Auge trocken lassen dürften. Gebettet ist dieser Knüppelkiller in eine hammerfette Produktion, die soundtechnisch absolut keine Wünsche offen lässt und die songtechnische Meisterleistung der vier gebührend umsetzt. Einzelne Songs kann ich beim besten Willen nicht herausgreifen, weil “Omnivorous” aufgrund des Fehlens jeglicher Ausfälle oder kleinster Niveauabfälle als kompletter Anspieltipp durchgeht. Wer sich diese Scheibe entgehen lässt, ist selbst schuld.
http://www.franconiametallum.de/cd-reviews/genreportal-cd-reviews/harvest-omnivorous/
В этом году панамские дэт треш металлеры HARVEST запустили свой первый продукт — эпишку, которую выпустили Symbol Of Domination (сублейбл Сатанат Рекордс) и панамская же контора Evil’s Records. На сайте указано, что группа играет треш, но на самом деле это дэт-треш или иногда дэт-грув (особенно в начале). С удивлением узнал, что драммером здесь выступает женщина, но если этого не знать, то конечно вы бы и не догадались о том. А как же иначе).
В Панаме есть своя металлическая сцена и эта сцена рожает время от времени вот таких концептуально настроенных монстров как Harvest. Те сконцентрировали свое внимание на хаосе с большой буквы, паранормальной активности и прочих темных делах. Все это несут в свою лирику и вполне, скажем, удачно. В тему и музыка, создаваемая коллективом. Суровый, но интеллектуальный дэт треш, в котором две его стороны борются меж собой, как доктор Джекил и мистер Хайд.
Мрачный и экспансивный Хайд наворачивает брутальный риф, создает целый панамский канал ненавидящего мизантропического чувства, оформленный как в дэтовых экстремальных угрюмых структурах HARVEST, так и трешевых, забойных и на диво боеспособных. Причем в обеих преуспевают, честно говоря. Ибо дэтовые куски рубят так, что спадают покровы мракобесных культов и народ массово тянется к священному атеизму. Тридцать минут (почти) HARVEST формируют искусный вал дэто-треша, в котором зачастую вылавливать запчасти совершенно неблагодарное дело. Потому что и в треше, нарезаемом группой, есть жестокая непримиримость и только редко когда — бесшабашная удаль, чаще все же раскатистая атакующая нота. В этом смысле можно было бы выразиться, что HARVEST напоминает Слэйер раннего времени, но есть одно НО.
Дело в том, что…
Доктор Джекил — позитивная грань группы, создает роковые вставки и мелодичные фонтанчики, которые иногда оживляют общее поле диска. К тому же интеллектуалы команды среди прочего формируют прогрессивную сетку вещания. Это четко слышно среди обгашеннного драйва, который создает ансамбль. К чьей-то радости, соответственно к чьему-то разочарованию этих прогрессивных фишек не так много в музыкальном котле команды, но они, как родимые пятна, придают звучанию команды редкое очарование и шик.
Скажу и про мощные соляки HARVEST, которыми в ад выкладывают путь струнники, они плещутся флагами в панамском небе и оставляют удивительное впечатление живости и искусности их вплетения в тело компо.
На диске HARVEST — два вокалиста — основной и бэковый, они на отлично соорудили вокальную партитуру альбома, где профильные партии нередко устраивали баттлы, но чаще совместно прокручивали мясорубку, куда было заправлено внимание слушателей. Низкий харш и более высокий вокал благолепно обмотали это произведение эмоциональным огнем, причем разнокалиберность чувств индексировалась прямо на лету, когда за минуту вокаллеры могли обыграть по два-три характера. Такое мастерство HARVEST придает материалу труйную экспансивность, которая воспринимается в линии трешевого угара «на ура» профильными металлюгами.
1st track, Intro (Wicked Beauty). A psychedelic instrumental opening. 2nd track, Lavinia. Wah, Groove, Noisy and Death. A combination between Pantera and Sepultura. 3rd track, Medusoide. Started with Groove and Accoustic. Vocals like Old School Death (Chuck), but more Heavy. The Guitar Solo is Catchy and some Blues. 4th track, King Of Nothing. Started with Guitar sound like a Bee. Although without Guitar Solo, but this song is Groove and Killer.
5th track, Hellraiser. Darkest on this EP. Dark Guitar Riffs, Groove and Death. 6th track, Omnivorous. Mixed Vocals (Harsh and Clean), and Easy Listening. This song is very Sepultura. 7th track, Letchworth Hell. Noisy Cymbal, and Mixed Vocals (Harsh and Clean). This’s Easy Listening ending.
Combination between Sepultura and Pantera with some Hardcore element. This's Harvest Cult.
http://www.bdpmetal.net/2016/09/reviews-harvest-cult-omnivorous.html#frbwr1Sv6K6KqUfW.99
Formed in late 2012, Panamanian death metallers Harvest have completely taken several years to produce their sound and have taken on their rather intense and aggressive styling through rabid live appearances which have brought them to their current state. Finally able to generate enough material for their first release, their debut EP was originally released May 31, 2016 in a co-release between Evil Records and Symbol of Damnation Productions.
Bringing their sound to the forefront, the bands’ main strength here is the ability to generate a high degree of churning death and thrash metal with plenty of churning groove elements. Though the main formation is built around the death/thrash mixture here where it’s heavily focused on the deep, churning riffing and fiery energetic patterns that add a great deal of energy into the patterns to make for a mostly fun and engaging up-tempo burst of aggression which manages to keep this one going along at a pretty rapid pace for the most part. When that gets added to the groove-centered rhythms added alongside these engaging and generally straightforward patterns the result is a fast and violent affair with the deep, churning crunch offered by the riffing turning into a prominent attack here with the album shifting from the galloping thrash to a stuttering groove charge alternatively within the tracks. On the whole this is quite fun and really gets a lot out of the music here, though it’s still not all that well-developed here with some awkward and clunky transitions into these different sections within the album standing out and causing it to result in some sluggish tempos here within the tracks rather than simply generating a more coherent feel with album feeling a little too scattershot because of the different transitions. While this is still a debut release and can be overlooked quite easily, there’s still this aspect that needs to be brought up.
Not necessarily the most advanced or competent at generating this desired kind of mixture that others are far more capable of accomplishing, there’s still some fine work done here that overcomes those flaws somewhat, which should still be taken into account of being their first work, that this is a band to watch for fans of death/thrash or big on violent, aggressive modern metal.
http://donsmetalreviews.blogspot.ru/2016/10/harvest-pan-omnivorous-ep.html
According to the Encyclopaedia Metallum there are only 71 bands hailing from Panama and about 40 of them are still active. The rest of them is split up or changed their names. Harvest from Panama City is one of the first bands from that country that has its music distributed in the European region. ‘Omnivorous’ is the band’s debut MCD which was released through Evil’s Records.
Harvest plays death / groove metal according through the same Metal Archives. Honestly I dislike the term groove metal here because it refers to Texan metal bands such as Damageplan, Hellyeah or Down. Harvest has nothing in common with bands like these. To me, Harvest has more in common with such inimitable acts as Inner Thought or Acid Bath although Harvest isn’t copycatting those bands and tries to fulfil their own destiny. Nice one!
http://www.lordsofmetal.nl/en/reviews/view/id/33085
Questo gruppo panamense ha scelto la formula dell’EP come debutto, una scelta oculata e precisa per far sentire il proprio suono e le proprie intenzioni. Gli Harvest fanno della musica facilmente digeribile e assimilabile, una sorta di Thrash ruffiano con la voce molto simile a quella dell’attuale cantante dei Sepultura. Il basso ha un ruolo predominante in tutte le tracce, segno di un amore molto forte per il groove e la ritmica. La chitarra invece è stranamente messa in secondo piano a discapito di una traccia vocale davvero molto marcata. Uscite come questa mi fanno un po’ sorridere, perché non si capisce ancora quale direzione vogliano intraprendere i musicisti, ma a mio avviso è un segno che neanche loro lo sanno veramente… un’uscita come tante altre in un mare davvero molto vasto, dove perdersi è facilissimo. Naufraghi.
http://www.metalhead.it/?p=91945
A nossa senda pela América do Sul continua, desta vez cortesia dos Harvest que nos chegam do Panamá. "Omnivorous" é o primeiro lançamento da banda e trata-se de um EP que nos remete para as raízes do género death metal. Pelo menos relembra-nos e muito os Pungent Stench, misturado com outras propostas que sempre acentaram num som mais simples e em melodias macabras. Escusado será dizer que ficámos logo interessados, mas o problema deste EP é que não consegue manter esse interesse por muito tempo. Seria necessário aquele elemento especial que os faria destacar de todos os outros. Aqui, o único elemento especial é mesmo a nostalgia que provoca, algo que é bastante comum, mais até do que seria desejável.
http://radiowom.blogspot.ru/2016/12/harvest-omnivorous-review.html
A veces podríamos pensar que el metal es completamente desconocido en los países centroamericanos y con culturas musicales más afectas a los ritmos tropicales y bailables, pero sin embargo la mayor parte del tiempo esto es falso, y me gusta pensar que en cada país del mundo haya al menos una banda de metal, si no es que muchas más. Ese es el caso de Harvest, un grupo de thrash / death metal proveniente de Panamá.
Y desde esas paradisiacas tierras, este trio nos trae su primer EP titulado “Omnivorous”, el cual se compone de seis temas (más una intro) de thrash / death metal de la vieja escuela. La grabación es impecable y bien trabajada, se ve que lo hicieron con mucho esfuerzo y dedicación.
Los temas que componen el disco tienen un clásico estilo thrasher ochentero, full old school, lo cual me parece bastante agradable, y con probadas influencias de Sepultura y del thrash europeo.
Realmente no hay mucho más que decir de este disco, pues apenas tiene siete temas, todos en la misma línea, no es malo, tampoco nada fuera de lo común, pero respetable si se toma en cuenta el país del que proviene, da gusto saber que el metal está por todos lados.
http://rockarollazine.blogspot.ru/2016/12/harvest-omnivorous-2016-symbol-of.html
Non è per forza un male essere una band derivativa. Significa avere un target di ascoltatori ben specifico, appassionati di quelle stesse due o tre formazioni da cui si viene ispirati. «Se vi piace XXX, ascoltate YYY» è una frase piuttosto comune quando si cercano nomi un po' meno noti.
Questi Harvest sono così, amano i Sepultura della formazione classica, e ne ripropongono le sonorità il più fedelmente possibile, anche se spogliate delle influenze tribali che hanno distinto la band brasiliana. Certo, poi per un brano suonano come i Pantera, quello dopo come i Fear Factory (senza l'elettronica): in pratica il gruppo di Panama dà l'idea di essere composto da ragazzi che si divertono a suonare la musica che amano, e non chiedono molto di più.
Di sicuro loro si divertono. Purtroppo noi molto meno: le idee sono poche e spesso avrebbero meritato più lavoro, rendendo alcuni brani più poveri di altri e di conseguenza meno riusciti. La band dimostra di essere preparata strumentalmente, per esempio quando riesce a infilare assoli che rimandano a Dimebag Darrel. Sfortunatamente per ogni merito ci sono più situazioni meno piacevoli. Prendete la conclusiva "Letchworth Hell": sorretta da due riff thrash metal, la canzone è di una pochezza disarmante, e penso che gli Harvest avrebbero fatto bene a essere un po' più onesti con loro stessi ed escluderla dalla scaletta.
Questo è solo il primo ep e mi preme sottolineare come si siano già visti in passato gruppi migliorare nello spazio di pochi anni prima del debutto su lunga distanza, e mi auguro accada lo stesso agli Harvest. Non nascondo però che messe le cose come sono ora, c'è ancora molto da da dimostrare. Intanto dubito che il loro "Omnivorous" riesca a distrarvi dai vari "Chaos A.D." e "Souls Of A New Machine" per più di un ascolto o due.
http://www.aristocraziawebzine.com/recensioni/8208-harvest-omnivorous
You know how certain words when used as band names are just right and give you a feeling for what to expect. I for one expect this to be a thrash metal attack of the more brutal kind. But then that might just be how my mind works. You on the other hand might think something completely different. To be honest I can’t remember having heard a metal band from Panama before. Oh well… HARVEST are as brutal thrash as I expected but perhaps not as fast as I thought they’d be. There is a very European feel to their thrash. You could call it Teutonic too if you like. This is heavy but not in a boring way. There is a vibrant feeling to this that makes it really cool.
http://battlehelm.com/reviews/harvest-omnivorous/
Harvest to kompletnie anonimowy zespół z drugiego końca świata, a mianowicie Panamy. Nie spodziewajcie się więc fajerwerków – to nie Szwecja ani Stany, żeby jakiś zespół wyskoczył znikąd i zakosił konkurencję dzięki milionom wydanym w promocję. Ale nie musicie się też Omnivorous obawiać jeśli lubicie dość prosty, ale wciąż porządny deaeth metal z wyraźnym groovem. Album to właśnie oferuje – wczesną Sepulturę, zagraną z jajem i pasją, to zwalniającą, to przyspieszającą (choć w wyraźnych granicach), a już na pewno sprawiającą, że chce się pomachać banią.
Krążek Omnivorous w żadnej sekundzie nie jest odkrywczy czy świeży, ale metal sam w sobie też odkrywczy już nie jest. Harvest bez kompleksów kładą zatem kolejne riffy opakowane w gumowe brzmienie gitar lat 90-tych na proste, ale efektywne perkusyjne bity, a na tym tle niezłą robotę robi jeszcze rozwścieczony wokalista. Nie wiem, może to jakiś mój sentyment do lat 90-tych, kiedy wszystko wydawało się prostsze, a jednocześnie zespoły zdawały się grać z serducha, a nie z kieszeni, sprawia, że nie mam z tą płytą problemów, mając oczywiście pewną świadomość, że jest co najwyżej przeciętna. Jestem też w pełni świadomy, że Harvest to najwyżej materiał na support lub kapelę, która otwiera festiwal, ale wystarcza mi to. Omnivorous mógłbym porównać do starego, dobrego schaboszczaka – wszak żadne to wyżyny kulinariów, a i tak każdy opierdzieli. Tak to właśnie jest z epką Harvest: ma wszystkie składniki świadczące o tym, że to metal pełną gębą. Płyta jest wściekła i prze do przodu niczym taran, brzmienie jest brudne i niedopracowane w jakiś uroczy sposób, numery są proste, bazujące czasami na wręcz prostackich patentach, ale zagrane z werwą, która zasłania niedociągnięcia i ograne pomysły. Fajną robotę robi bez wątpienia perkusistka Jocelyn Amado, której gary są silnikiem napędowym dla całej maszyny Harvest. Dziewczyna brzmi naprawdę mocno, nie gra jakoś wybitnie technicznie, ale nadaje muzyce takiej groove’owej prostoty. W brzmieniu, które jest tak naprawdę tanie i wynika z niedopracowania lub niedostatków sprzętowych, bębny mają o dziwo bardzo dużo przestrzeni i być może dzięki zdają się pełnić kluczową rolę w aranżacyjnych wygibasach, na jakie można sobie pozwolić grając trzy proste riffy na krzyż.
Nie chce mi się rozkładać poszczególnych kawałków na części pierwsze, bo wiadomo jak to jest – rządzi rytm i energia. Zespół odpuścił sobie wszelkie zbędne ozdobniki. Czasami trafi się jakaś solóweczka (Hellraiser), ale też tylko po to, żeby hałas urozmaicić, a nie po to, żeby wpuścić do niego choć trochę powietrza czy dodać jakiś niespodziewany element. Nie ma też miejsca na miękką grę – jak jest szybko to jest wpierdol (choćby w utworze tytułowym), jak jest wolno to jest z kolei super ciężko (Medusoide). Metodycznie powtarzane riffy, wszystko w cztery czwarte, żeby nie skomplikować sobie sytuacji, do tego gały na wzmacniaczach rozkręcone na maksa. To w zasadzie wszystko co musicie wiedzieć.
Omnivorous to dla mnie niezamierzenie sentymentalny powrót do końcówki lat 90-tych, kiedy tak naprawdę zaczynałem się jakimkolwiek metalem interesować. Może troszeczkę brakuje mi takiego bezpośredniego grania, bo dziś każdy chciałby być „progressive” albo „technical”. Harvest natomiast przedłożyli nade wszystkie wygibasy bezpośredniość, a wszystkie nierówności i niedociągnięcia tylko dodają temu uroku. Proste granie dla fanów wczesnego Maxa Cavalery, na pewno bardziej szczere niż wszystkie płyty Ektomorf razem wzięte.
https://kvlt.pl/recenzje/harvest-omnivorous-2016/