Reviews: SODP059
< Обратно к релизу / Back to page
Weird. This is the second thrash/groove crossover I’ve encountered here, this time from Greece.
The production seriously blows, sounding like it was recorded live if not under a heavy batch of wet blankets, but it’s still beefy and has some degree of clarity beneath all the mutedness – none of this bullshit we keep hitting where everything’s bleeding into the red on the levels and so much distortion you can’t pick out the original instrument tone.
Should I revise that statement, then?
“Could have been respectable production if not recorded under a boarding house worth of wet blankets.” How’s that?
The band leans a LOT heavier towards the thrash end this time around, so much so that you could almost just call them “thrash” per se, bar the gravelly shouted vox. Think Max Cavalera live and you’ll get the basic idea…and nobody challenged their thrash credentials.
In fact, some Biohazard-esque hardcore tendencies aside (still not a bad thing to say there), I’ll go so far as to compare them straight up to a sort of Sepultura analogue, at least in the Beneath the Remains era or thereabouts. Remember that live reworking of “antichrist” as “anticop” that showed up on Arise? Spit the Blood is playing sort of along those lines.
Hey, I was a huge fan of the original Brazilian blackened thrash scene back in the day (and in Sepultura’s case, later thrash cum death metal), so I have zero complaints here.
Could stand with a proper remastering and a better producer next time around.
Otherwise, give props to the best thing the Cavalera brothers (didn’t) release in decades.
Della serie :”quando il Thrash incontra il Groove”… Gli Spit The Blood sono greci e fanno un misto moderno di Thrash e suono boombastico. La registrazione è a livelli medio alti, l’esecuzione pure, con un uso massiccio di un muro sonoro costruito dalle chitarre, la parte ritmica e la voce a chiudere un cerchio commercialmente accattivante. A me il genere non fa certo impazzire, ma devo ammettere che ascoltare questo tipo di musica ti carica e ti rende felice, senza pensieri. Penso comunque che in questi casi la componente live sia più importante che in altri, quasi che in quella sede si sprigionasse tutta la forza qui in studio espressa solo in potenza, discorso non vero per tutti i generi del Metal… Il disco convince su tutti i fronti, la cattiveria e l’aggressività necessari per dare il piglio giusto al lavoro ci sono, quindi le carte in regola per funzionare e vendere ci sono tutte. Certo, il genere deve piacere, ma fa piacere sentire comunque, al di là dei gusti personali, gente che suona ed esprime comunque passione.
http://www.metalhead.it/?p=91364
SPIT THE BLOOD has a name that could be anything from hardcore to black metal and everything in between. It is hard to tell really. This Greek band does not sound like the bands I am used to from Greece. This is neither death nor black. This is thrash metal with a groove. This chugs along like a bulldozer on drugs. Riff upon riff is stacked until you are so full of them that you don’t know what to do with them. This is thrash like it used to be in the late 80s, early 90s. Very much Exodus and Violence. What it needs is more of a groove and less riffs and this will rock even harder.
http://battlehelm.com/reviews/spit-the-blood-st/
Desde Grecia nos llega, de la mano del sub-sello de Satanath Records, el debut homónimo de los atenienses Spit The Blood. Podríamos decir que el trío fundado en 2013 transita por las amplias sendas del thrash dejando tras de sí roderas de groove metal, descargando enérgicos riffs de potencia devastadora y transmitiendo una esencia cercana a la de bandas como Slayer o Sepultura.
Todos los temas atesoran la velocidad, la rabia y la ira que se espera del género y algunos de ellos funcionan muy bien al incorporar densos desarrollos instrumentales y dinámicos cambios de ritmo (tómese como ejemplo Escape o Spit The Blood). Pero salvo las excepciones comentadas, el resto de las composiciones quizás pecan de ser demasiado planas y lineales, y -tanto vocal como musicalmente- acaban convirtiéndose en monótonas y un tanto tediosas. Así, una vez superados los primeros versos y el estribillo, en todas y cada una de las pistas se echa en falta un mayor protagonismo de las partes de guitarra (el único solo de todo el disco se encuentra en Spit The Blood) y otra vuelta de tuerca en el despliegue de los cambios de ritmo. Una lástima, porque las buenos propósitos apuntados en Mindless, Track 5 o Degradation se quedan en una intentona que no acaba de llegar a buen puerto. A pesar de esto, el disco tiene más aspectos positivos que negativos tratándose de un primer envite discográfico, aunque cuestiones como la diversidad compositiva, sonora y rítmica no deberán desatenderse en las futuras referencias del combo.
http://rockarollazine.blogspot.ru/2016/11/spit-blood-spit-blood-2016-symbol-of.html
Άλλο ένα νεογέννητο θηριάκι ξεβράζει η λατρεμένη μας εγχώρια thrash σκηνή. Ο λόγος για τους αθηναίους Spit The Blood οι οποίοι έβγαλαν το φερώνυμο debut τους πρόσφατα.
Slayerικό (ως αίσθηση, καμία σχέση με κοπιαρίσματα) thrash, όχι τόσο παλαιολιθικό όπως θα φανταζόσουν, με σύγχρονη άποψη πάνω στο αντικείμενο, μελετημένα riffs από το Νίκο στις κιθάρες απομακρυσμένα από το συνεχές γκαραγκαγκά (στα φωνητικά ακούγεται λυσσαλέος, ταιριάζει απολύτως με το background και αυτό το γεγονός στο είδος που αναφερόμαστε, αρκεί ως συνθήκη να προσημανθεί θετικά), με επαρκή groovα από τους Σπύρο (μπάσο) και Γιάννη (drums) να διαποτίζει τη στακάτη, mid tempo στην πλειοψηφία της, συνθετική δουλειά. Η οποία θα έλεγα ότι είναι και το ατού αυτού του album.
Η ισχυρή συνθετική προσωπικότητα είναι εμφανής και σε συνδυασμό με το γεγονός του ότι εκτελεστικά δεν υπάρχει το παραμικρό παράπονο από μέρους μου, ίσα ίσα που θεωρώ πολύ πλούσια αποδιδόμενο το υλικό, με κάνει να θεωρώ ότι το debut των Spit The Blood έχει αρκετά να πει στον ακροατή. Με έναν όρο όμως.
Πρέπει να διορθωθεί ο ήχος. Τουλάχιστον από το δείγμα που ακούω, αυτό είναι το συμπέρασμά μου ο οποίος σε σύγκριση με κάποια πολύ πρόσφατα ηχογραφήματα που είδαν το φως της ημέρας, όπως για παράδειγμα των Drunkard ή των Among Ruins, υπολείπεται αισθητά, στερώντας πολλή από τη συνθετική γοητεία των κομματιών του “Spit The Blood”. Καταλαβαίνω απόλυτα όλους τους παράγοντες μιας φτωχής παραγωγής (χαμηλό budget, είναι δύσκολοι οι καιροί κι αυτό παίζει ρόλο σε οποιαδήποτε γνώμη) και σε εκπαιδευμένα αυτιά αυτό δεν παίζει ίσως ουσιαστικό ρόλο (είμαι και άνθρωπος που ακούει πολλές βρωμιές, αλλά δεν είναι όλοι εγώ), αλλά αν η φιλοδοξία του group είναι να προσεγγίσει μεγαλύτερο ακροατήριο και να παίξει μπάλα σε “μεγάλη” κατηγορία, αυτός ο τομέας πρέπει να βελτιωθεί.
Μου άρεσαν σχεδόν όλα τα κομμάτια (με κορυφές ίσως το ομότιτλο track και το ένγκαυλο “Predators”, το οποίο με προβλημάτισε με το γεγονός της μη υιοθέτησης πιο πολλών speed θεμάτων, αλλά αυτό είναι θέμα του δημιουργού, δεν το αναφέρω ως μειονέκτημα, είναι προσωπική λόξα ο έρωτάς μου για το speedy beat, απλά βλέπω ότι “το έχετε”), η μπάντα έχει καλές ιδέες και ευελπιστώ, διορθώνοντας τις (αναμφίβολα υπαρκτές) ατέλειες στην ηχητική παρουσίαση του υλικού της να επανέλθει τάχιστα. Τεχνικά ζητήματα, στα ρέστα πολύ ok μπάντα.
http://www.rockway.gr/nees-kyklofories/item/14756-spit-the-blood-spit-the-blood
Soms hoeft het allemaal niet beredeneerd te zijn. Neem nu deze Grieken. In een klassieke three-piece namen zij een bloedeerlijk debuut op. Goed voor een half uur instinctieve mid-tempo thrash die de bloedklonters er langs je orale opening uit beukt.
Bloedeerlijk is ook de onbewerkte, realistische sound. Dit is hoe het zou klinken als ze in je woonkamer zouden staan. Er bestaat veel rauwer en ondefinieerbaarder spul hoor, maar het is wel zo dat enkele drumdetails verloren gaan en de plompe zang dof aanhoort. De uit gestolde wondkorst opgetrokken gitaar vaart dan weer wel bij die sound. Het is ook helemaal niet rommelig ingespeeld. De mid-tempo thrash met stevige Hatebreed-swing staat er keurig op en die beukt en zwengelt dan ook als een bierpens op een trampoline. Track 5 doet dat met dusdanig veel geweld dat er geen titel voor nodig is. Een ketting van killer riffs, die sterk aan het Sepultura ten tijde van Schizophrenia doen denken.
Met dat verschil dat de mid-tempo groove de band duidelijk het beste ligt. Er komen versnellingen, vinnige versnellingen zelfs, maar toch mis je variatie. Wellicht omdat Spit the Blood de noten niet te ver gaat zoeken en omdat de zang nogal luie en lome halfzinnen van drie lettergrepen roept, waardoor het lijkt alsof er een vod in de mond zit. Een doekje voor het bloeden misschien?
http://www.zwaremetalen.com/recensie/34946/Spit-The-Blood-Spit-The-Blood.html
Amalgamare il sound tradizionale con il groove sembra diventata un’abitudine per le nuove leve del thrash metal che si affacciano sul mercato underground metallico.
Un sound che diventa un pugno nello stomaco veloce e potentissimo, mazzate metalliche che alternano la furia del thrash alla marzialità del groove metal, davvero impressionate l’impatto che ne scaturisce quando le due anime si uniscono per sparare bordate di musica devastante.
Non tutte però ci riescono perfettamente così che nei lavori creati è forte la differenza tra le canzoni di chiara ispirazione tradizionale e quelle più moderne.
E quello che succede per esempio in questo debutto omonimo degli Spit The Blood, gruppo proveniente da Atene, un terzetto di thrashers dal sound potentissimo, assolutamente devastante, ma che riesce ad essere incisivo solo nei brani in cui le sonorità old school prendono il sopravvento sulle monolitiche ritmiche colme di groove.
Spit The Blood così funziona a metà, la band crea un muro di thrash rabbioso e annichilente, ma se la velocità e l’attitudine vecchia scuola fanno la differenza, la parte moderna non riesce a convincere del tutto.
Sono fatti per suonare musica veloce i tre musicisti greci, la sezione ritmica quando parte sgommando è da infarto e la chitarra spara riff cattivi e taglienti, ed infatti brani come Mindless, Society e la title track funzionano benissimo, pregne di quel thrash metal vecchia scuola dai rimandi Bay Area style.
Funzionano meno le tracce in cui il gruppo rallenta e la velocità si tramuta in potenza cadenzata, perfetta per i gusti dei fans odierni ma poco incisiva tra le mani del trio.
Spit The Blood nella sua interezza è un disco sufficientemente adatto per spaccare teste in furiosi headbanging in sede live, e se siete fans accaniti del genere dategli un ascolto, altrimenti passate oltre.
http://www.iyezine.com/spit-the-blood-spit-the-blood
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια το Thrash Metal έχει δει μία άνθιση, καθώς ολοένα και περισσότερες μπάντες επιλέγουν να ακολουθήσουν το συγκεκριμένο είδος, είτε παίζοντας μοντέρνο Thrash Metal, είτε old-school. Φυσικά η χώρα μας, που έχει μεγάλη παράδοση στο metal, δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από αυτήν την άνθιση κι έτσι έχουν δημιουργηθεί πολλά και καλά συγκροτήματα. Ενδεικτικά αναφέρω τους: Biotoxic Warfare, Chronosphere, Drunkard, Amken, Endless Recovery και Riffocity. Ένα ακόμα συγκρότημα, που έρχεται να προστεθεί στη λίστα εκείνων που παίζουν υπό το λάβαρο του Thrash Metal είναι οι Spit the Blood, από την Αθήνα, οι οποίοι πριν ενάμιση περίπου μήνα κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους.
Οι Αθηναίοι, χωρίς να χάνουν χρόνο, μας συστήνονται από τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου τραγουδιού, “Escape”, το οποίο ξεκινάει δυναμικά και γρήγορα, με galloping riffs, όπως άλλωστε πρέπει να ξεκινάει ένα Thrash άλμπουμ, χαρίζοντας στον ακροατή στιγμές άφθονου headbanging. Παρόλο πάντως που κατά τη διάρκεια του άλμπουμ υπάρχουν πολλά γρήγορα σημεία, με τις κιθάρες να γαζώνουν και τα τύμπανα να σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους, οι Split the Blood προτιμούν να μην περιορίζονται στα στενά όρια του Thrash, αλλά εισάγουν πολλά στοιχεία από την core σκηνή, όπως είναι τα breakdowns, αλλά και από το Groove Metal, φτάνοντας έτσι να μιλάμε όχι μόνο για Thrash, αλλά και για Post-Thrash. Και αυτό γνωρίζουμε όλοι τι σημαίνει: σημαίνει πολύ ενέργεια και επιθετικότητα τόσο στα γρήγορα σημεία όσο και στα mid-tempo, καθώς οι βαριές κιθάρες και τα τραχιά, φωναχτά σχεδόν, φωνητικά του Nick, δίνουν το σύνθημα για τρελό κοπάνημα και ο ακροατής δεν μπορεί να κάνει άλλο από το να υπακούσει. Και όμως, ανάμεσα στο γενικότερο χαμό, οι Αθηναίοι βρίσκουν τον τρόπο να εισάγουν και κάποιες μελωδίες στη μουσική τους, κυρίως στα πιο αργά μέρη, με ωραία μελωδικά solo, αλλάζοντας έτσι την ατμόσφαιρα του δίσκου, έστω και για λίγο.
Μπορεί το ντεμπούτο των Spit the Blood να διαρκεί μόνο μισή ώρα, αλλά σε αυτό υπάρχει τόση ένταση και πάθος που ο ακροατής αισθάνεται ικανοποιημένος μόλις ολοκληρωθεί η ακρόαση. Με τέτοια επιθετικά κομμάτια μόνο χαμός πρόκειται να επικρατεί στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας, όπου είναι σίγουρο ότι θα τα σπάνε όλα. Γενικά, έχει γίνει πολύ καλή δουλειά από όλα τα μέλη του συγκροτήματος (εξαιρετικό και το μπάσο, που πολλές φορές βγαίνει μπροστά και δίνει το σύνθημα για το χαμό) και είναι σίγουρο ότι αν συνεχίσουν έτσι, θα μας απασχολήσουν για πολλά χρόνια ακόμα.
http://rockoverdose.gr/portfolio-view/spit-blood-spit-blood
SPIT THE BLOOD démarre sa discographie avec le présent album sobrement éponyme. Sévissant depuis 2013 dans la scène hellénique, le trio évolue dans un thrash metal old school influencé par la bay area thrasher. L’ensemble, présentant par ailleurs quelques pointes de hardcore, retiendra essentiellement l’attention des passionnés du genre. Vous êtes accueillis par l’uppercut « Escape », le plus long morceau et en grande partie énergique. Ensuite, si on croise des violentes poussées de colère comme celle après l’introduction de « Mindless » ou celle présente à un stade avancé dans « The Face », les grecs ne retiennent pas les coups à travers le pressé « Predators ». De son côté, le bien nommé « Track 5 » se démarque grâce à un riff davantage percutant. Concernant l’éponyme « Spit The Blood », deux parties en ressortent. La première s’avère assez bien menée et combative. La seconde moitié, complètement instrumentale et globalement posée, démarre par un break aérien et on notera la présence de l’unique solo de tout l’album. Un premier effort studio destiné à un public bien précis.
http://odymetal.blogspot.ru/2016/08/spit-blood-spit-blood.html
A thrash metal act from Athens, Greece, Spit The Blood delivers their first full length album which shows them as a promising band.
Reminiscent of some old Anthrax and late 80s thrash bands, expect some good old thrashing beats and groovy tunes.
https://kultur666.com/2017/01/17/spit-the-blood-eponymous-a-comment/
The debut of this Greek band stands for thirty minutes metal violence. It is played with low-tuned guitars. The vocals are aggressive and even contains a slight punk attitude. Lyrically it deals with the loss of all hope in humanity. The first three songs are played quickly and the heavily controlled distortion guitar-driven attacks dominate the sound. Just like the singing there is too little variety to stay interesting. From the fourth song there are creeping more hardcore elements in the music. It is played slower and the vocals contains more melody and chorus. This is fully reflected in ‘Track 5’ which is a very appropriate name for the fifth number. The second half of the album sounds a lot better. The boorish hardcore elements provide a lot more variety. All by all this is definitely not a bad debut. If the band continues to move towards like the second half, they will proclaim a place in the underground thrash and hardcore environment.
http://www.lordsofmetal.nl/en/reviews/view/id/33020
Греческое вторжение продолжается — недавно мы послушали пачку (три) команд блэкового легиона на одном сплите, ныне мы рассмотрим полноформат греческих камрадов в стиле треш (а возможно и грув).
С полным основанием можно сказать, что это нестарая команда — организовались в 2014, а сейчас вот выступили с компакт-диском, который выпускает Symbol Of Domination (саблейбл Сатанат рекордс). В группе три музыканта и они на троих соображают настоящий ураган в своем стиле. Особливо на концертах, на что формация весьма горазда (что отражено в фб группы). Посмотрев оный заметил, что трешеры выглядят оч аттрактивно, когда набыченные стоят в своих стойках перед ударной установкой.
И в самом деле, знаете, грувом попахивает и в этой же вероятно связи — олд скул трешем, таким, который дает шанс вспомнить старые времена (у кого они были. А другим — прикоснуться к отображению исторических событий в условиях и параметрах максимально приближенных к боевым). Да и три человека для перво-треша никак не новость. Так что: - ура!!!!!!
Группировка играет очень четко рамочный трешняк с генеральными риффами, прямой драм-работой и вокалистом, который выкрикивает свои строфы, как профи-боец тотально дышит (и выплевывает кровь - spit the blood) во время схватки (успевая еще навешивать медиатором хорошие струнные плюхи).
Эту музыку надо слушать на хорошей громкости и соответственно на гут аппаратуре. Она вам потребуется, потому что здесь все слышно (даже тем, кто ни не слышит )) ). Посмотрел спектрограмму, узрел, что тройка - тройкой, а барабаннер выбивает свое клевое железо на 5+, (до 23кгц добирается кривая. Это ли не показатель? Конечно, нет, просто запись ударных проведена на хорошем уровне...) Что голосует спектрограммой в пользу настоящего диска, я думаю фэнам такого музла он понадобится.
Нужно сказать, это оч грубая и достойная музыка, настолько достойная, что уже многие лежат, а они все еще стоят, настолько уверенная в себе, что местами напоминает издалека арматурину, которая находится в свободном полете, более получаса. Это как раз время действия ударной волны от этого бомбоудара.
Гитареро в Греции — больше, чем гитарист. Здесь например он еще и вокалист. В данном компакте струнник бестрепетно выбивает пыль из любого чучела кем бы оно себя называло. Посмотрел в буклет, есть фотка и есть на метал архивах - так и есть - такие накачанные дядьки, которые олицетворяют греческую тягу к пауэрлифтингу и проч. силовым единоборствам. Но и накаченному риффу, грувистому и округлому, чтобы катился как и полагается на отлично. Гитарно команда уделывает любой моднячий тренд, ставя на треш-знамена понятия: удар ломом, дюбеля в стену, ну и 220 вольт в сети. Так что, все в угаре, драйвовом и вольтажном. Долбит — дай бог! Как и ударник собственно — заслушайте толковую работу отличного музыканта. Это ть хронометр какой-то)).
В траке 8 гитарист решает дать мелодического соляка, который на остальном фоне просто поражает. А ведь вроде ничего сложного )))
https://vk.com/wall216331265_2857